اعتصابِ قدرتمندِ کارگرانِ نفت در کویت با بستنِ شاهرگِ حیاتی اقتصاد در این کشور، نگاه ها را به خود میخکوب کرده است. خبرها حاکی است که جرقه این اعتصاب همزمان با کاهشِ سطحِ دستمزدها و خدماتِ رفاهی کارگران توسطِ دولت، زده شده است. این حرکتِ عظیم، ضرب اول با حمایت و همبستگی گسترده سایر بخشهای طبقه کارگر کویت از اقدامِ اتحادیه هایی که دست به سازماندهی اعتصاب زده اند، روبرو شده است. هم اکنون هزاران کارگر در محل اتحادیه کارکنانِ صنعت نفت و پتروشیمی کویت تجمع کرده اند. رهبرانِ کارگری مذاکره با دولت را ”تحریم“ کرده اند و با آغازِ اعتصابِ ”بی پایان“ خود، تولید عملا از سه میلیون بشکه نفت در روز به یک میلیون کاهش یافته است. شایان ذکر است که کویت چهارمین تولید کننده بزرگ اوپک است. دولت کویت تهدید کرده است که اتحادیه ها را منحل میکند و نمایندگانِ کارگران را تحت پیگرد قانونی قرار خواهد داد.
بی تردید، این واقعه مهمترین رویدادِ منطقه ماست. این اتفاق در منطقه خاورمیانه و خلیج، جایی که بوی قومیگری و مذهبی گری و خون و باروت میدهد، دوباره ”رهبر سر سخت ما“ و قدرتِ طبقه ما را به کلِ جهان نشان میدهد. این واقعه بار دیگر نشان میدهد که قدرتِ طبقه ما اساسا در قابلیت اش در خواباندنِ کار و توقف تولید و در اتحادِ طبقاتی میان کارگران است. همه دنیا موقعیتِ کلیدی پرولتاریای صنعتی را میداند. کارگرانِ ایران و مردمِ تشنه مساوات طلبی هم نقشِ کارگرانِ صنعت نفت در انقلاب ۵۷ و در منطقه و مبارزه آنها را میدانند. غولی که اگر متحزب شود و در کشورهای منطقه همپیمان و هم عهد و هم طبقه شود، پوزه دول مرتجع و بانیان ناامنی در خاورمیانه را به خاک می مالد. باید از همین الان و فورا دست بکار سازماندهی یک همبستگی وسیعِ طبقاتی در سطحِ جهانی از مطالبات و اعتصابِ کارگران نفت در کویت زد. لحظه ای نباید تردید کرد که سرنوشتِ طبقه ما به درجه استحکام برادری و اتحادِ محکمِ طبقاتی در صفوفش گره خورده است. درنگ جایز نیست و در آستانه اولِ ماه مه، کارگرانِ اعتصابی نفت در کویت را نباید تنها گذاشت. فردا ما هم در مقابلِ بورژوازی ایران و نماینده اش یعنی دولت اعتدال، به حمایتِ طبقاتی آنها محتاج خواهیم بود. کمونیست ها باید کاری کنند که در ایران هم این رویداد وسیعا در میانِ صفوفِ طبقه کارگر منعکس شود. طبقه کارگر در ایران بارِ دیگر نه تنها باید متوجه شود که پیش شرط تحققِ هر ذره رفاه و آزادی و خوشبختی در زندگی اش به اتحادِ طبقاتی اش و در بستنِ شریان های حیات بورژوازی در جامعه مدرن گره خورده است، بلکه مثل نان شب به روحِ انترناسیونالیسم و دفاع از منافعِ هم طبقه ای های خود در سایر کشورها محتاج است. این قدرت را تنها با خشکاندنِ ریشه های ناسیونالیسم، و این خودآگاهی را تنها کمونیستها میتوانند تضمین کنند.
در حالیکه تمام رسانه های دستگاهی و متخصصینِ دفاع از حقوق بشر بعد از صدبار چرتکه انداختن حتی حاضر نیستند یک کلمه هم در محکومیت دولتِ شیخ پشم الدین های کویت به زبان آورند، چنین اعتصابی آنهم در سطح منطقه بحرانی خاورمیانه کافی است تا پس لرزه های آن با سیلِ اعلامِ حمایت و همبستگی کارگران کشورهای مختلف همراه شود، اگرکه کمونیستهای طبقه کارگر پا به این میدان بگذارند. متحد کردن این پتانسیلِ عظیمِ جنبش کارگری در سطحِ خاورمیانه و جهان به عهده کمونیستهاست. امروز روزی است که باید نشان داد که این تنها کارگران اند که شیپور پایان دادن به جنگ و ناامنی، جهانی عاری از فقر و بیکاری و تقسیمات قومی، مذهبی و جنسی را در آینده ای نه چندان دور به صدا در خواهند آورد. شرطِ پیروزی در آن است که طبقه کارگر و کمونیست های این طبقه در راسِ چنین حرکتی و چنین مطالباتی بمانند. تجربه نشان داده است که برای طبقه ما، ماندن در صحنه تحولات و دخالت فعال در صحنه سیاسی، با دست رد زدن به سینه پرچم های رنگارنگ بورژوازی و دسیسه هایش، با تحمیل افق و برنامه و حزب کمونیستی امکان پذیر است. این مهمترین فراخوان و پیامِ ما به کارگرانِ اعتصابی صنعت نفت در کویت است…
زنده باد اتحادِ طبقاتی کارگران
زنده باد کارگرانِ نفت کویت