نتانیاهو در حول و حوش مذاکرات آمریکا با جمهوری اسلامی و در آستانه انتخابات پارلمانی در اسرائیل به کنگره آمریکا تشریف فرما شد؛ عربده هایش را از اینکه عمو سام میرود تا ضمن رام کردن رقبای جمهوری اسلامی در منطقه، بخشی از اداره خاورمیانه را نیز عملا بدست رژیم ایران بسپارد، سر داد. هشدار داد که سیاست “رها کردن” خاورمیانه “به حال خود” و در چنگال رقابت نیروهای محلی و منطقه ای، خطری جدی برای منافع بورژوازی و دولت اسرائیل در بر خواهد داشت.

حقیقتا، بن بست اقدامات میلیتاریستی آمریکا در خاورمیانه، و پایان حفظ وحدت بورژوازی غرب زیر پرچم سرکردگی آمریکا در این منطقه، رویای سلطه جهان تک قطبی شرکا را دود کرد. برای هیئت حاکمه دست راستی اسرائیل که موجودیت و توسعه طلبی و قلدری نظامی تا به امروزش را مدیون امتداد سیاستهای امپریالیستیِ ای بوده است که حدود یک قرن است انگلیس و فرانسه و بعداً آمریکا در مقابل مدعیان جهانی و منطقه ای خود در خاورمیانه اعمال میکنند، امروز دیگر به تمامی به یاس تبدیل شده است؛ سیاست نظم نوین جهانی بوش و محور شر تراشی های پی در پی، تخریب عراق و حمایت از انواع دستجات تروریستی در لیبی و سوریه و … همه و همه به بن بست رسید و شکست سیاسی آمریکا را بدنبال داشت. اینکه ناگهان دولتهای غربی از جمله آلمان و بخشهایی از هیت حاکمه انگلیس و جان کری پشت دولت اسرائیل در منطقه را خالی می کنند باید در متن این تحولات نگاهش کرد.

از طرف دیگر، شکست سیاست های آمریکا در خاورمیانه، به عروج بورژوازی عرب و حل مسله فلسطین و سهم خواهی این قطب جدید در اقتصاد و سیاست جهانی انجامیده است. قطبی با ثروت های عظیم و منابع و نیروی کار صدها میلیونی که تهدیدی جدی برای منافع بورژوازی اسرائیل است.

آنچه ناتنیاهو با تقلید از ژست های هالیوودی بوش تحت نام ”مبارزه با تروریسم“ بر دهان می آورد، استیصالی است که دامن جریان راست افراطی در هیئت حاکمه دولت اسرائیل را در مقابل خطر کنترل منطقه توسط بورژوازی عرب و سایر قدرتهای محلی از جمله ایران و و ترکیه گرفته است.  زوزه های از دست رفتن موقعیت ممتازی است که این جریان راست قوم پرست در هیئت حاکمه اسرائیل در گذشته، و در دنیای تک قطبی عموسام نصیب اش شده بود.  فیگور امروز ناتنیاهو چیزی جز دندان قروچه کردنهای این طرف بازنده نیست. دولتی که بدون حمایت های مادی، نظامی، سیاسی و فرهنگی غرب، امکان بقا ندارد.

در آستانه انتخابات پارلمانی در اسرائیل، ارعاب جریان قوم پرست در هیئت حاکمه، تنها رو به مردم محروم فلسطین ندارد،  اگرچه این مسله بار دیگر به صحنه سیاسی جامعه اسرائیل بازگشته، اما معضل تاریخی تر جامعه، معضل تقابل مردم عادی با نقش مافوق ارتجاعی راست افراطی در بافت حکومت قومی – مذهبی اسرائیل است. دعوای واقعی مردم با خاخام ها و افراطیون مذهبی که مراکز مهم قدرت در تصرف شان است، هنوز در راه است. امروز در جامعه اسرائیل بحث حول رهایی از میراث شارون ها و ناتنیاهوها ست. اعتراضات وسیع مردم در اقصی نقاط اسرائیل رنگ این رویکرد را دارند.

امروز با توجه به موقعیت انزوایی که دولت دست راستی اسرائیل در  جهان و منطقه پیدا کرده است، مناسب ترین شرایط برای سکولارها و کمونیست ها و طبقه کارگر در این کشور مهیا گشته که خواهان جدایی قطعی قومیت و دین از دولت شوند. بیش از این نباید اجازه داد که هویت قومی منشا امتیاز باشد؛ و هر کس مستقل از تعلقات و برچسب های قومی و دینی بایستی از حقوق یکسانی برخوردار باشد.

اینها با ترور اسحاق رابین ها و با سرکوب طبقه کارگر در اسرائیل سر کار آمده اند، با به عقب راندن ظرفیت های سیاسی غیرقومی و غیرمذهبی در این کشور! ظرفیتی که توسط ارتجاع قومی ناتنیاهوها به حاشیه رانده شد. بنابراین، تنها شرط حفط موجودیت اسرائیل در گرو به حاکمیت رسیدن یک دولت سکولار، غیرقومی و غیرمذهبی در اسرائیل و در فلسطین است. اینها همه بخش هایی از تصویری است که جامعه اسرائیل به سمت انتخابات اش می رود.

بخش پایدارتر تصویر  اما وجود و حضور طبقه کارگری است که نیروی اجتماعی خود را تاریخا با اعتصابات سراسری اش در این کشور علیه راست های افراطی به اثبات رسانده است. کلید معضلات داخلی و منطقه ای آن جامعه در دست این طبقه است. و در واقع این فقط کمونیسم و طبقه کارگر در اسرائیل است که میتواند در پیشاپیش مردم طرفدار صلح و آزادی با میراث بیش از نیم قرن حکومت قومی – مذهبی یهود، که هرچه بیشتر بر دست و پای جامعه مدرن در اسرائیل  سنگینی میکند، تصفیه حساب کند.

ناتنیاهو نه از موضع قدرت بلکه برای مقابله با انزوایی که شرایط ویژه تقابل جناح های بورژوازی جهانی و قطب بندی های جدید امپریالیستی به آن تحمیل کرده و لذا منافع بورژوازی و دولت دست راستی اسرائیل را به مخاطره انداخته، در کنگره آمریکا سخنرانی کرد. شاخ و شانه کشیدن های امروزش کمکی به دولت اسرائیل برای حفظ شرایط دیروز خود در خاورمیانه و در قلب کشورهای عربی، نمی کند.