تنها یک هفته از دیدار ریس اتحادیه اروپا و خانم مرکل از کمپ آوارگان جنگی در سوریه و کشف ”حقایق“ حقوق بشر در این اردوگاه ها گذشته است. تنها یک هفته از اعلام ”پیروزی“ دژ اروپا در کنترل و سد کردن فرار محکومین به مرگ در سوریه به کمک دولت فاشیست ترکیه میگذرد. تنها یک هفته از یک معادله قومی کثیف میگذرد: آخر قرار بود در ازای سد کردن موج فراریان سوری به سمت اروپا، آقای اردوغان از پیشِ اتحادیه اروپا با یک جعبه شیرینی حاوی معافیت ”تُرک“ها از اخذ ویزا در حوزه شینگن، به ترکیه بازگردد. هنوز یک هفته هم نشد که اعلام کردند که بله ”امنیت“ در مرزها به کمک دولت ”بشر دوست“ ترکیه برقرار شد که ناگهان یکی از این کمپها که از قضا در نزدیکی مرز ترکیه و در خاک سوریه قرار دارد و “میزبان” آوارگان جنگ داخلی سوریه است مورد هجوم موشکی نیروهای اسد قرار گرفت و دهها کشته به جا گذاشته است.

 تعرض آشکار به فرایان از جنگ و لگدمال کردن حقوق پناهندگی از جانب غرب در این روزها، حکم یک تیر و دو نشان دارد: از یک طرف میخواهند سیم خاردار به اطراف مرزهای خود بکشند و دامنه تخریب و فاشیسم را تنها در محدوده خاورمیانه نگه دارند. جایی که از نقطه نظر دول غرب باید مردم این خطه با آن بسوزند و بسازند و بهای هزیمت میلیتاریسم ناتو را بپردازند. از طرف دیگر، ریاضت اقتصادی تحمیل شده به طبقه کارگر و مردم محروم جوامع غربی را باید دور بزنند و از دَرِ ”بحران پناهندگی“ و کیس سوریه در حمله به استانداردها و حقوق پایه ای شهروندان و پناهندگان وارد شوند. مردم اروپا بحق نگران عروج سناریوی سیاه در خاورمیانه و تَرکِش فاشیسم هستند. تنها امید، تکان خوردن سوسیالیستی طبقه کارگر اروپا است.