یکی از مهمترین اقداماتِ عاجل که امروز در دستور کار ماست، سازمان دادن یک مبارزه نیرومند و سراسری برای افزایش دستمزدها است. در این راه باید با موانع مهمی دست و پنجه نرم کرد. مسله ”اضافه کاری“ از آن دسته موانعی است که به نحوی از انحاء روی مبارزه برای افزایش دستمزدها تاثیر میگذارد و باید چهارچشمی مراقب آن بود. اضافه کاری، محصولِ پایین بودن دستمزدهاست. سطح پایین دستمزد، کارگر را به اضافه کاری میکشاند. چندرغاز حداقل دستمزد در ایران – ۸۱۲ هزار تومان در ماه – بهیچوجه کفافِ تامینِ معیشت کارگر و خانواده اش را نمیدهد. با این درجه از پایین بودنِ سطح دستمزدها، راهی که توسطِ رژیمِ سرمایه داری جلو پای کارگر قرار داده میشود این است که برای جبران اوضاعِ وخیمِ مالی ات، اضافه کاری کن!

و مشخصا همینجاست که اضافه کاری  دلیلی بر پایین ماندن سطح دستمزدها میشود. وقتی کارگر برای بالا بردن دریافتی اش، از یکسو به جان کندن و اضافه کاری وادار شود و از سوی دیگر دامنه این تاکتیکِ بورژوازی در صفوفِ طبقه کارگر گسترش پیدا کند، آنوقت است که بزرگترین ضربه به مبارزه مستقیم، متحد و سراسری بر سر افزایش دستمزدها وارد شده است. تاکتیکِ اضافه کاری، در حقیقت وزنه فشاری است جهت پایین ماندن و پایین آمدن بیشتر سطح دستمزدها.

و کارگر با قرار گرفتن در این دایره بسته، عملا به دلیل پایین بودن سطح دستمزدها به اضافه کاری روی میاورد و با تن دادنش به آن، دولت و کارفرما مناسبترین موقعیت را کسب میکنند که دستمزدها را در سطح طبقه پایین نگه دارند.

از این کمین بورژوازی، تنها با اراده و اتحاد طبقاتی کارگران میتوان خارج شد. اراده و اتحادی که افزایش مستقیم دستمزدها را امر خود قرار میدهد و همزمان اضافه کاری را طرد میکند. برای بوجود آوردن این روحیه و اتحاد، باید با تمام قوا علیه اضافه کاری و در دفاع از مطالبه ”برقراری فوری ۳۰ ساعت کار در هفته“ کوشید. بردن این آگاهی به صفوف طبقه کارگر، دستِ همه کمونیستها و پیشروان این طبقه را در محیط های کار و زندگی میبوسد.