در هند، آدم‌سوزی ركورد زد! تاكنون دو میلیون مبتلا به ویروس كرونا در یك هفته و در مجموع ۲۰۰ هزار نفر در این کشور جان خود را از دست داده‌اند. این «بهشت» سرمایه كه در لیست غول‌های اقتصادی جهان قرار دارد، اما شهروندانش به دلیل کمبود واكسن و دستگاه‌های اکسیژن در صف روانه‌شدن به سوی جهنم‌دره مرگ و كوره‌های جسدسوزی قرار گرفته‌اند؛ گزارش‌ها از هند حاکی است مراسم تدفین و سوزندان اجساد در تمام شبانه‌روز ادامه دارد. ظرفیت مراکز سوزاندن اجساد تکمیل شده و دولت اکنون مراسم تدفین و سوزندان را در پارک‌ها و سایر فضاهای خالی انجام می‌دهد.
بی‌تردید، كل بورژوازی و دستگاه سیاسی طبقه حاكم در هند، دستشان به كشتار مردم آغشته است. جناب «نارندرا مودی»، بعنوان نخست‌وزیر در راس دستگاه دولت، حفاظت‌ها در مقابل همه‌گیری کرونا را کاهش داد و با برداشتن محدودیت‌ها تحت نام «اصلاحات»، اجازه «بازگشایی درهای اقتصاد» را در پناه گردهمایی‌های مذهبی صادر كرد تا كرونا، بصورت گله‌ای و بدون سپر، به بلعیدن بیشتر مردم ادامه دهد.
جناب «مودی» قبل از فاجعه در یك سخنرانی، كنه مسٸله را به همراه وزیر داراٸی دولت هند فاش كرد و اعلام كرد كه ایمنی گله‌ای، ادامه روند «اصلاحات اقتصادی» در هند و تنظیم بازار است؛ كه «مردم هند ناچارند با تهدید به مرگ گله‌ای كنار آیند و در برابر فقر بی‌سابقه زندگی كنند»! وی با اشاره به اینكه «درمان نباید از بیماری بدتر باشد»، رسما اعلام كرده بود كه دولت نه تنها هیچ كمك هزینه‌ای به مردم بابت بحران بیكاری و فقر در دوران كرونا پرداخت نمی‌كند بلكه هند نه از پاندمی كرونا كه از «قرنطینه و محاصره اقتصاد» باید رها شود! مهم نیست از اجساد پشته بسازند، مهم اینست كه برای به‌كرسی‌نشاندن «اصلاحات اقتصادی» بورژوازی، میلیون‌ها نفر تلف شوند تا سر سوزنی خدمات رایگان و رفاهی از دولت هند دریافت نكنند. میلیون‌ها كارگر باید زجركش شوند تا منطق سودآوری سرمایه با دست‌انداز مواجه نشود. میلیون‌ها نفر قربانی كرونا شوند تا معضل فقر و گرسنگی «حل» شود! پاسخ بورژوازی هند به معضل گرسنگی و كرونا، قتل‌عام محرومان و گرسنگان است.
وزیر داراٸی اعلام كرده است كه «هند از جایگاه اقتصادی خود در جهان تنزل نخواهد كرد». این یعنی مهم نیست كه سیستم بهداشت عمومی در هند در مرز فروپاشی كامل است، مهم نیست كه مبتلایان به ویروس با كمبود اكسیژن و واكسن روبرو گشته‌اند و یا بیمارستان‌ها گنجایش ندارند! مهم نیست كه فقر، نداری و بیكاری سر به فلك كشیده است، مهم نیست كه تنها در ماه آوریل بیش از ۱۰ میلیون كارگر بدون هیچ حمایت مالی و اقتصادی از طرف دولت هند در دوران قرنطینه، در یك مهاجرت دسته‌جمعی از شهرهای بزرگ به روستاها بازگشته‌اند؛ حتی مهم نیست كه اردوگاه «آشویتس» دیگری بپا شود. مهم اینست كه بورژوازی هند از مكان ویژه خود در جهان صنعتی سرمایه‌داری نزول نكند! قدرتی كه بزرگترین تولیدكننده واكسن كرونا در جهان است اما از یك میلیارد و پانصدهزار نفر جمعیت خود تنها ۸ درصد آن، دوز اول واكسن را دریافت كرده‌اند. «بلومبرگ» محاسبه كرده است كه هزینه واكسناسیون تمام جمعیت بزرگسالان در هند، سه میلیارد و پانصدمیلیون دلار از كل تولید ناخالص داخلی است؛ در حالیكه تنها درآمد یكسال گذشته یك میلیاردر از مجموع ۱۳۰ میلیاردر در هند، ۴۷ میلیارد دلار بوده است. از طرف دیگر، دولت هند بودجه نظامی سال گذشته خود را ۷۳ میلیارد دلار افزایش داده است.
واقعیت اینست كه اگر در اروپا و آمریكا طبقه حاكم و دولت، افسارشان آنقدر شل نیست كه در پارك‌ها اجساد را بسوزانند و شهروندان این جوامع را مانند دولت هند روانه كوره‌های آدم سوزی كنند، و اگر بعكس اروپا و آمریكا، بورژوازی در سرزمین موعود «كار ارزان و كارگر خاموش»، از برزیل تا هند و خاورمیانه و اقیانوسیه می‌تواند تمام چهره كریه و استبدادی خود را رونمایی كند، تنها به این علت است كه در جوامع غربی، سنت مبارزه و مقاومت طبقه كارگر علیه تعرض سرمایه‌داری، ریشه قوی و سوسیالیستی دارد. شبیه اظهارات نخست‌وزیر هند، چند روز پیش از زبان آقای بوریس جانسون نخست‌وزیر محافظه‌كار انگلستان هم در یك دورهمی خصوصی، جاری شده بود و به سطح رسانه‌ها درز كرد كه «اگر از كشته‌ها پشته بسازم، حاضر نیستم قرنطینه بعدی را تمدید كنم». اما طولی نكشید كه فوراً و رو به جامعه گفته‌های خود را انكار كرد و به شكرخوری افتاد!
تا همینجا، هند ادعانامه بشریت علیه نظام سرمایه‌داری است. لكه ننگی بر پیشانی متاخرترین نظم حاكم بر جهان امروز یعنی نظام «آزاد» بازار و «دمكراسی پارلمانی» است. با وصف اینكه دو قرن از انقلاب‌صنعتی و سه قرن از زمانیكه نیروی بخار به خدمت بشر درآمد، با وصف اینكه یك قرن از اختراع متور دیزل و نود سال از كشف پنیسیلین و انواع واكسن می‌گذرد، اما چنین اختراعات و اكتشافاتی اصلاً به نظر نمی‌رسد كه برای اكثریت جمعیت كره زمین به وقوع پیوسته باشند. هنوز مالاریا و آبولا هر روز ۵۰ هزار نفر را به دلیل عدم برخورداری از واكسن می‌كشند؛ كویید۱۹ با وصف كشف واكسن آن، اما از پارسال تاكنون هر روز صدها هزار نفر را مبتلا و به دیار عدم می‌فرستد. علیرغم سرمایه و پشتوانه عظیمی از دانش و صنعت و امكانات، علیرغم اینكه انسان روی كره ماه قدم گذاشته است، بزرگترین تونل‌ها و حفاری‌های جهان را زیر دریاها و زیر زمین زده است، از نیروی اتم برق می‌گیرد، از فیزیك كوانتوم عالیترین كامپیوترها و سیستم ردیابی جهانی را درست می‌كند، با لیزر تومورهای سرطانی را از بین می‌برد، و قادر است آب شور دریاها را شیرین كند، اما ظاهرا عاجز از آنست كه نقطه پایانی بر روزگار تلخ و سیاه میلیاردها انسان كره خاكی بگذارد. چرا؟ چون ابزارهای تولید در تملك جامعه نیست؛ در تملك بورژوازی است! جامعه نمی‌تواند تصمیم بگیرد كه چه تولید كند، چقدر باید تولید كند، چقدر باید ذخیره كند و چگونه محصولات تولیدشده را توزیع كند. بورژوازی با تملك بر ابزار تولید، عملاً بشر را از آنچه كار خلاق و نقشه‌مند می‌نامیم محروم كرده است. بشریت را حتی ناتوان از عمل نقشه‌مند زنبورهای عسل كرده است. جای عمل و اراده اگاهانه و نقشه‌مند انسان را، دست‌های نامرٸی، كور و ویرانگر بازار گرفته است. در مكتب بازار، تقاضا برای تولید بمب‌افكن و موشك بیشتر از تقاضا برای نان و بیمارستان و مدرسه است. تقاضا برای تولید مواد مخدر بیشتر از تقاضا برای تولید دارو و واكسن است؛ مهم نیست كه میلیون‌ها انسان محتاج آموزش، نان، آب، دارو و مسكن و نیازمندی‌های ابتدایی‌اند؛ مهم اینست كه تقاضا در بازار سرمایه بر اساس دلار و پول قیاس می‌شود!
برای اكثریت عظیم طبقه كارگر و گرسنگان و بی‌چیزان جهان تنها یك پاسخ باقی‌مانده است: انقلاب‌كارگری برای اداره شورایی جامعه! اشتراكی‌كردن ابزار تولید در جامعه و بیرون كشیدن تمام نیازمندی‌های انسان از حیطه بازار! رایگان‌كردن كل نعمات و امكانات مادی در سطح جامعه! شورش محرومان و گرسنگان، خطر طغيان مردم در جهان پسا – كرونا در اعتراض به فلاكت، بیكاری، گرانى و کميابى، شیپور ضرورت یك انقلاب‌كارگری و كمونیستی را بصدا درآورده است. دور نیست روزی كه با پرچم «از هركس به اندازه توانش، به هركس به اندازه نیازش»، نظام سرمایه‌داری را به گورستان تاریخ سپرد.