جنبش اعتراضی موسوم به ”جلیقه زردها“ که از سه هفته پیش به صورت سراسری در فرانسه آغاز شد اکنون دیگر رنگ و بوی ”شورش محرومین“ به خود گرفته است. در پاریس از ”اپرا“ تا خیابان ”فوش“ و از آنجا تا بلوار ”اوسمان“ صحنه نبردهای خیابانی معترضان و نیروهای ضد شورش دولت فرانسه است. این جنبش که ابتدا در اعتراض به وضع مالیات بر سوخت های فسیلی و افزایش قیمت بنزین و گازوییل شکل گرفت اینک دامنه ای گسترده تر به خود گرفته و همبستگی و پشتیبانی شمار بیشتری از مردم فرانسه را با خود همراه کرده است. فرانسه امروز در تب اعتراض میلیونها کارگر و انسان شریف علیه سیاست ریاضت اقتصادی میسوزد. هم اکنون هیت حاکمه فرانسه در پس موج اعتراضات کنونی ”خطر“ عبور محرومین و طبقه کارگر فرانسه از آخرین گزینه دمکراسی پارلمانی یعنی جناب ماکرون را میبینند. بی خود نیست که ایشان، این جنبش را ”نامشروع“ و عامل ”آشوب و بر هم زدن نظم“ خوانده است. جناب وزیر نیز بعد از گز و نیم گز کردن در بخش خبری تلویزیون فرانسه یادآور شده است که ”عده ای تنها برای غارت، دزدی، مجروح کردن و حتی کشتن“ به خیابان آمده اند.

و برای حاکمان، هیچ چیز بدیهی تر از این نیست که قهر محرومان را فورا جنایی اعلام کنند.

اما کار به این سادگی ها هم نیست؛ میدیا و رسانه های اصلی فرانسه از این جنبش به عنوان کابوس طبقه حاکم اسم میبرند. این جنبش آنچنان همه گیر و از پشتیبانی وسیع مردم فرانسه برخوردار است که کمتر رسانه رسمی شهامت دفاع مستقیم از دولت را بخود میدهد. مانیپولاسیون ایدولوژیک فعلا به کناری رفته است. واقعیت جامعه فرانسه در حال زبانه کشیدن است. سرنوشت اکثریت مردم و طبقه کارگر در خطه ای که مهد بزرگترین انقلابات و تحولات تاریخ بشری بوده نه در پارلمان رقم میخورد و نه در ساختارهای سنتی نظام حاکم. جدال واقعی را نه در نزاع های پارلمانی این و آن جناح بورژوازی، بلکه در خیابانها، کارخانه ها و محلات کار و زیست مردم باید جستجو کرد. جنبش ”جلیقه زردها“ سوت آغاز این جدال است. سوت مرگ آخرین گزینه دمکراسی پارلمانی یعنی جناب ماکرون، سوت پایان نگاه به بالا و رها کردن سرنوشت جامعه به دست نظام سرمایه داری و زنگ تعرض پایین علیه بالا را به صدا درآورده است. شبح کموناردها بر فراز فرانسه در گشت و گذار است.