هفت سال از بزیر کشیدن حکومت مستبد بن علی توسط انقلاب مردم در تونس می گذرد. انقلابی که میتوانست رهایی و خوشبختی در خاورمیانه و جهان ما را تضمین کند توسط ناتو و متحدین مرتجع آن در منطقه، از ریل خارج شد. درست همان بلایی که دول غرب بر سر انقلاب ۵۷ آوردند و خمینی و اسلام سیاسی را به جانش انداختند تا سرانجام به شکستش کشاندند.

اکنون هم ایران شلوغ است و هم تونس؛ اکنون پایین دوباره بالا را به مصاف طلبیده و قد علم کرده است؛ موج محرومین مشت گره کرده ای که زیر چکمه های حاکمین مستبد در خیابانها فریاد می زنند: نان، رفاه و آزادی! معلوم شد که شکاف و دشمنی کاذب ”فارس و عرب“ یک جدال ساختگی حاکمین علیه محکومین است؛ دشمنی کاذبی که تنها ابزار اعمال حاکمیت سرمایه چه در ایران و چه در جهان عرب علیه کارگران است؛ جنبش ما، جنبش استثمارشدگان، از ایران تا تونس هر قدر هم که دولت ها و نیروهای ارتجاعی بورژوازی در برابرش صف آرایی کرده باشند، هر اندازه پلیس و تانک و زره پوش مستقر کرده باشند، هرچقدر هم در تکاپوی باد زدن چهره کریه ناسیونالیسم باشند، اما طلیعه امید به رهایی و پیروزی را می بیند. محرومین، استثمارشدگان و کارگران تنها به نیروی اتحاد خود آزاد میشوند: ”کارگران جهان متحد شوید!“، این شبحی است که بر فراز اعتراضات اخیر در ایران و تونس علیه دول مربوطه در گشت و گذار است.